| Odsłony: 149MUCHOMOR CZERWONY (Amanita muscaria)
Jest gatunkiem kosmopolitycznym. Preferuje obszary klimatu umiarkowanego, ale znaleźć go można również w Ameryce Środkowej czy nad Morzem Śródziemnym. W Polsce bardzo pospolity. To jeden z najładniejszych trujących grzybów w Dolinie Baryczy. Nie posiada szczególnego zapachu ani smaku i tylko dzięki charakterystycznemu wyglądowi rzadko bywa przyczyną zatrucia.
Kapelusz: błyszczący, czerwony, pokryty białymi plamkami, osiąga średnicę do 15 cm. Początkowo całkowicie otoczony białą osłonką, która w trakcie wzrostu grzyba pęka, pozostawiając na powierzchni kapelusza białe płatki (kropki). W czasie deszczu lepki.
Hymenofor w postaci blaszek (listewek): gęsto ułożonych w jasnych kolorach (od białych do kremowych).
Trzon: biały lub żółtawy z wyraźnym pierścieniem w tym samym kolorze i bulwiastą nasadą otoczoną kilkoma rzędami wałeczkowatych zgrubień. U młodego osobnika pełny, później pusty w środku. Miąższ biały i kruchy, niezmienny po uszkodzeniu.
Można pomylić go z: muchomorem królewskim, muchomorem cesarskim, gołąbkiem winnym.
Mikoryza: nie stwierdzono mikoryzy z konkretnymi gatunkami drzew.
Występowanie: w lasach iglastych, liściastych i mieszanych, od czerwca do listopada. Szczególnie lubi towarzystwo brzozy brodawkowatej.
Ciekawostka: muchomor czerwony coraz częściej pojawia się w rejonach o ciepłym klimacie takich jak Australia, Nowa Zelandia, Ameryka Południowa czy Afryka Południowa. Dzieje się tak dlatego, że zarodniki grzyba i fragmenty grzybni zostały tam przeniesione razem z siewkami sosny dostarczanymi z innych rejonów świata. Dawniej muchomory stosowano do trucia much, stąd nazwa ”mucho – mor”; nie przynosiło to jednak pożądanych efektów, dlatego dziś stosujemy inne metody.